ณ ที่เดิม

  ณ ที่เดิม เช้าของทุกๆ วันดวงอาทิตย์ยังเป็นดวงอาทิตย์ดวงเดิม แม้นบางวันบางเวลาอาจจะถูกเมฆหมอกบดบังบ้าง ทางสายเก่ายังคงผ่าดงป่าใหญ่ผ่านสวยยางพารามุ่งตรงสู่เมือง ผู้คนในหมู่บ้านขี่มอร์’ไซค์ กลับจากกรีดยางพร้อมน้ำยางสดที่เป็นดั่งน้ำของชีวิต ทุกคนยังตั้งอยู่บนฝ่ามือ ฝ่าเท้าตนเองทุกลมหายใจเข้า-ออก ยังคงดำเนินอยู่สม่ำเสมอที่เป็นทั้งผู้รับและผู้หาย นี่คือธรรมชาติหนึ่งที่เกิดขึ้นกับปัจจุบันชีวิต ตัวเราจมอยู่ในป่านี้กว่า 2 ปี นั่งคิดทบทวนเพื่อรู้เข้าใจเราที่แท้จริง ทวนกระแสความคิด ความต้องการของตนเอง แต่หากเรามีสติรู้เท่าทันความคิด มีสติรู้ ปัญญาเข้าใจตนเองและธรรมชาติ เพราะตัวเราเองอยู่อย่างไม่อยากหรือไม่มีผู้อยู่ เราไปโดยไม่อยากหรือไม่มีผู้ไป เราจึงไม่สนใจสิ่งใด ชั่วระยะเวลาของทุนวิจัยที่กำหนดขึ้น เราเดินไป-มาในที่พัก เข้าป่าออกหมู่บ้านอย่างมีกำหนดแต่ใจของเราอิสระ นั่งมองลงมาจากที่พักลงสู่หมู่ไม้เบื้องล่าง มันช่างสดชื่นสีสันกลมกลืนสบายตา ทั้งทางสายน้ำที่ไหลพาดลงมาจากภูเขาลัดเลาะผ่าเป็นทางฝ่าดงไม้ ทำให้เกิดการแยกออกเป็นสองฝั่งฝ่าย แต่ไม่ได้ทำให้เราเกิดความคิดเช่นนั้น เรามองทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนเป็นสิ่งเดียวกัน มันอาจเป็นการสัมผัสที่อ้างว้างโดดเดี่ยว แต่เราไม่ว้าเหว่เพราะว่าเรามีสติรู้เข้าใจตนเองอยู่ตลอดเวลา อย่ายึดติดเกี่ยวกับกาลเวลามาสร้างความแปรปรวนขึ้นกับจิตใจ ทุกๆ คนย่อมมีความเหมือนกัน คือ ความเป็นตัวของตัวเอง ขอบคุณไก่เถื่อนตัวน้อยที่ขันบอกเวลาในยามใกล้รุ่ง และคุณของนกมากมายที่ส่งเสียงร้องให้เสนาะหู อีกหมู่ดอกไม้ต้นไม้ละสายลมที่ต่างร่วมสัมผัสสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน ดูดวงอาทิตย์กำลังขึ้นเสียงหรีดเรไรเริ่มดังขึ้น สายน้ำหลังกระท่อมที่พักยังคงกระทบกับหินผาดังกึกก้องอยู่ มันไม่สนใจต่อความเปลี่ยนแปลงของสิ่งภายนอก เพราะธรรมชาติแท้ย่อมมีภูมิรู้อยู่กับตัว  หรีดเรไรเริ่มดังแข่งกับสายน้ำอีกครั้งหนึ่ง เราลุกขึ้นยืนเดินไปยืนอยู่ขอบรั้วที่พัก มองดูกลุ่มเมฆดำทะมึนเป็นรูปร่างลักษณะต่างๆ ก่อนที่ดวงอาทิตย์จะทอแสงสว่างจ้า เรายืนกำหนดสติตัวเองและทอดสายตาจ้องมองออกไปข้างหน้า สัมผัสกับการแปรเปลี่ยนของหมู่เมฆที่ต้องลม ค่อยๆ สัมผัสกับแสงแดดจากดวงอาทิตย์ที่เริ่มโผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้า เราไม่รู้เหมือนกันว่าดวงอาทิตย์นี้มาจากไหน แต่ทุกครั้งที่เรามายืนมองดวงอาทิตย์เรารู้ว่าเรานี้คือตัวเราเอง หมู่นกเริ่มส่งเสียงร้องขานตอบรับกัน บ้างก็โผทะยานออกจากรังสู่ท้องฟ้า บ้างถลาลงพื้นดิน บ้างเต้นไปจับเกาะกิ่งไม้ เรามองออกไปบ่อยครั้งที่ได้สัมผัสกับฝูงนกนานาชนิดต่างพากันบินไปตามที่ต่างๆ บ้างช่วงขณะเราไม่อาจรู้ได้ว่านกกลุ่มนั้นกำลังบินมาหรือกำลังบินไป เราไม่อาจกำหนดรู้ได้จากการเปรียบเทียบ เพราะภาพนั้นเป็นเพียงภาพนกกำลังขยับปีกขึ้นลงอยู่ในท้องฟ้า จนกว่าสักขณะหนึ่งที่มันรู้ว่านกใกล้เข้ามาหรือไกลออกไป เวลา ต้องให้เวลามัน หลังอาหารเช้าง่ายๆ พอดำรงคงอยู่ได้ของตนเอง จ้าเหมียวน้อยเพื่อนยาก หลังอาหารเช้าเหมียวน้อยก้มหน้าไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลียเท้าหน้าทั้งสอง ตลอดจนเลียทำความสะอาดตกแต่งขน เมื่อมันอิ่มแล้วมันไม่เคยคิดกังวลอะไร มันตรวจตราสำรวจร่างกายตัวเอง ส่วนเจ้าหมาน้อยหลังอาหารเช้าจานใหญ่หมดแล้ว เจ้าหมาน้อยก็หมอบราบแบท้องลงกับพื้นหลับตาลงอย่างสงบไม่กังวลกับสิ่งใดๆ เช่นกัน หรือว่าหมาน้อยกำลังกำหนดรู้กับลมหายใจเข้าออก โดยไม่ต้องไปเข้าอบรมวิปัสสนากรรมฐานจากสำนักใดๆ เราไม่ใช่ผู้พเนจรที่หาประสบการณ์ให้กับชีวิต เราไม่ใช่นักคิดที่มุ่งหวังสิ่งใด เราทำในสิ่งที่เราอยากทำ เราทำเท่าที่คนอื่นเห็นค่าในตัวเรา เราทำเท่าที่เรามีปัญญาและความสามารถ เมื่อเราออกเดินทาง เราได้จัดหาบางสิ่ง บางอย่างเพื่อใช้ในยามจำเป็น แต่เมื่อเวลาของการเดินทางชีวิตผ่านมาถึง เราก็ไม่รู้แม้นว่าสิ่งที่จำเป็นและสำคัญที่สุดนั้น เราจะเอาติดตัวมาทำไม ในเมื่อมันได้ใช้เลยทั้งชีวิต หากเรายังยินดีอยู่กับอดีต เราก็ขาดสติรู้ในปัจจุบัน  เสียงเค้าว่ากันพรรณนั้น ปล.ถึงสัญญาณจากแดนไกลกว่า 800 ไมล์จะขาดหายไม่มีสัญญาณตอบรับ แต่ขอให้รับทราบว่าสัญญาณใจดงป่าลึกยังส่งต่อไปไม่เคยขาดหาย   เคดิต บ้าได้ถ้วย