ถึงเธอผู้เป็นที่รัก

  ถึงเธอผู้เป็นที่รัก   เราเขียนบันทึกฉบับนี้ด้วยความเป็นห่วงเธอ  ห่วงว่าเธอจะตกอยู่ในห้วงทุกข์ เช่นหลายๆ คน ที่ได้พบเห็น เขา มีความทุกข์ที่ทับถมวนเวียนด้วยความเปรียบเทียบ “เปรียบเทียบตนเองกับผู้อื่น” ในเรื่องนั้น เรื่องนี้ เรื่องโน้น สารพัด สารเพ สารพา แล้วก็รู้สึกครึ้มอกครึ้มใจ กระหยิ่มยิ้มย่องพองขนอยู่ในใจและนอกใจ ในความโดดเด่นของตนเอง ขณะเดียวกันก็นึกเหยียดหยัน ดูหมิ่นทับถมความอ่อนด้อยกว่าของคู่เปรียบเทียบ เรื่อง ไหนที่พบว่าตนเองอ่อนด้อยกว่า ก็ปัดทิ้งไปบ้าง เพราะยิ่งรับรู้ยิ่งทุกข์ เรื่องไหนที่ให้ความสำคัญมากก็ชักนำอารมณ์ไปสู่ความเคียดแค้น อิจฉาริษยา อาฆาตคิดทำลาย คิดแต่เรื่องจะไปอวดที่ตนเองเหนือกว่าคนนั้น จิตจึงกวัดแกว่งไปมาด้วยความคิดเปรียบเทียบนั้นๆ เธอที่รักของเรา กำลังเป็นเช่นนี้อยู่หรือเปล่าเอ่ย ถ้า ใช่ เราขอเป็นกำลังใจให้เธอออกมาจากห้วงแห่งความทุกข์นี้ให้ได้ ด้วยการหยุดคิดเปรียบเทียบคุณสมบัติ และความสามารถของเธอกับใครๆ เพื่อแสวงหาความสุขใจว่าเธอเหนือกว่า แน่นอน เธอจะต้องรู้ ในคุณสมบัติของแต่ละคนที่ลดหลั่น และมีความถนัดในแต่ละเรื่องที่แตกต่างกัน แต่ขอให้หยุด เพียงแค่รู้ เพื่อจัดการให้เหมาะสมกับเรื่องแต่ละเรื่องนั้น มิใช่ เพื่อความรู้สึกเหนือกว่า เด่นกว่า เมื่อมีเยี่ยม ก็มีแย่ มีด้อย ก็มีเด่น ซึ่งนำไปสู่จิตใจที่กวัดแกว่ง  แต่การเปรียบเทียบ ตัวเธอเองในวันนี้ กับเธอเองในวันก่อน กลับจะเป็นผลดี เพราะจะทำให้เธอรู้ขีดความสามารถของตนเองในแง่มุมต่างๆ ได้ชัดเจน เป็นระยะๆ อยู่เสมอ และจะนำไปสู่ การหาหนทางพัฒนาตนเองในแง่มุมต่างๆ ต่อไป พร้อมๆ กันนั้น ความภาคภูมิใจในตัวเธอก็จะเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ  ความสุขเช่น นี้ ไม่ต้องอาศัยใครเลย การอ่านหนังสือ การแกะสลัก การเย็บปักถักร้อย การปลูกและรักษาต้นไม้ การวาดรูป แล้วนำความสามารถของเธอไปทำประโยชน์ให้กับสังคมน้อย สังคมใหญ่ ที่เธอร่วมพักพิงกายอยู่ แล้วเธอจะพบว่าชีวิตของเธอค่อยๆ หมุนไปสู่ ความสงบเย็น และเป็นประโยชน์ นำมาซึ่งความสุข ความอิ่มเอมใจอยู่เป็นนิจ ไม่หวือหวากวัดแกว่ง ดั่งเช่นก่อน คิดถึงและยินดีน้อมรับฟังจากเธอเสมอ เป็นกำลังใจให้ เสียงเค้าว่ากันพรรณนั้น จ๊ะ  คลื่นแห่งความคิดถึงส่งไกลไปกว่า 800 ไมล์ ทุกค่ำเช้า ไม่เคยออฟไลน์สักลมหายใจ ขอบอก...คนดี