สับสนขัดแย้ง

  สับสนขัดแย้ง   เราเคยสังเกตพบเห็นความจริงในความ “สับสนขัดแย้ง” ที่ปรากฏแสดงตัวให้รับรู้ได้เฉพาะในสังคมมนุษย์เรามาตั้งแต่เมื่อไหร่มิอาจ ทราบได้ ซึ่งดูเหมือนจะกลายเป็นความชาชินตายด้านเป็นธรรมดาในสังคมไปแล้ว และนับวันดูจะทวีความรุนแรงและสลับซับซ้อนมากยิ่งๆ ขึ้น ตามกระแสแนวนึกคิดรู้สึกของผู้คนที่แปรผันอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะกับ “วิถีคิด” ของผู้ที่หมุนเวียนเปลี่ยนหน้าออกมาทำหน้าที่ผู้นำ ผู้สั่งสอน ผู้กำหนด กำกับ ควบคุมวิถีแนวคิด พฤติกรรมของผู้คนในสังคมแต่ละยุคสมัย พร้อมกับคำอวดอ้างสรรพคุณในความใหม่ล้ำนำสมัยกว่า ดีเลิศประเสริฐศรีกว่า อยู่ร่ำไป  แต่ที่สุดแล้ว ก็จะพบเห็นสิ่งที่ปรากฏอยู่จริงๆ ได้ว่า สังคมมนุษย์เราในทุกระดับทุกสถาบัน องค์กรจัดตั้งทั้งหลายยังคงต้องตกอยู่ในวังวนของกระแสความ “สับสนขัดแย้ง” อยู่ในตัวเองตลอดเรื่อยมา จนสามารถเรียกได้ว่าเป็น “สังคมครึ่งๆ กลางๆ”, “หัวมังกุท้ายมังกร” หรือ “สังคมทวิภาวะ” ด้วยปรากฏการณ์เหล่านี้ ใช่หรือไม่ ? องคาพยพหนึ่งมีแนวคิดในการแก้ไขปัญหาด้วยความรัก ความสามัคคี ด้วยสันติวิธี แต่อีกองคพยพหนึ่งกลับมีแนวคิดใช้กำลังบังคับควบคุมผ่านทางกฎระเบียบวินัย จัดตั้ง พร้อมทั้งเตรียมการสะสมกำลังอาวุธโทษทัณฑ์ เพื่อจัดการแก้ปัญหาด้วยวิถีของความรุนแรง ภายใต้มายามโนภาพของความระแวงหวาดกลัว ความโกรธแค้นเกลียดชัง การแบ่งแยกเป็นมิตรและศัตรู เป็นคนดีและคนชั่ว แนวคิดหนึ่ง ยึดถือความเสมอภาคเท่าเทียมกันในหมู่สมาชิกเป็นหลักอุดมการณ์ใหญ่ของสังคม แต่อีกแนวคิดหนึ่งกลับยึดถือส่งเสริมระบบการแข่งขันชิงดีชิงเด่นเป็นที่ หนึ่งเหนือผู้อื่นแต่เพียงผู้เดียวเป็นสรณะ เป็นวิถีหลักในการดำเนินชีวิตอันถูกต้อง ถูกหลักวิชาการในสังคม สถาบัน หนึ่ง มีแนวคิดบอกสอนให้ประชาชนละเลิกอบายมุข สิ่งเสพติดมึนเมา เพราะเป็นสิ่งชั่วร้ายมอมเมาทำลายคุณภาพชีวิต แต่อีกสถาบันหนึ่งกลับมีแนวคิดส่งเสริมชักนำให้ผู้คนยอมรับอบายมุข และสิ่งเสพติดมึนเมาเป็นของถูกต้องดีงามตามกฎหมาย เพื่อรายได้ของคณะผู้ปกครอง แนวคิดหนึ่ง ประกาศตัวที่จะต่อสู้กำจัดความยากจนในหมู่ผู้คน อีกทางส่งเสริมชักชวนให้ประชาชนประหยัดการใช้ทรัพยากรของโลก แต่ขณะเดียวกันอีกวิถีแนวคิดหนึ่งกลับส่งเสริมชักนำผู้คนให้บริโภคใช้สอย กู้หนี้ยืมสิน ออกเดินทางท่องเที่ยว จัดงานสนุกสนาน เฮฮาปาร์ตี้ผลาญทรัพยากรอย่างไม่มีขอบเขตที่สิ้นสุด แนวคิดหนึ่ง ยึดถืออุดมคติสูงส่งแห่งความมีอิสรเสรีภาพประชาธิปไตยของผู้คนเป็นส่วนใหญ่ แต่อีกด้านหนึ่งกลับมีแนวคิดออกกฎระเบียบวินัยจัดตั้ง มากำหนดกำกับควบคุมความคิด วิถีดำเนินชีวิตของผู้คนในสังคม ให้เป็นมาตรฐานแบบพิมพ์เดียวกันตามแนวคิดนึกของผู้นำ ผู้มีอำนาจ ผู้รู้ดีของสังคมในแต่ละยุคสมัย เราพอมองเห็นตัวอย่างภาวะแห่ง “ความสับสนขัดแย้ง” ในตัวเองของกระแส “แนวคิด” ซึ่งพวกเรากันเอง เป็นทั้งผู้สร้าง ผู้สนับสนุน และผู้รับผลของกระแสแนวคิดนี้ตลอดเรื่อยมานับพันปีหมื่นปีกันมาแล้ว หรือไม่ ? โปรดอย่าได้โทษ ได้ตำหนิผู้หนึ่งผู้ใดกันเลย เพราะทั้งหมดเป็นเพียงปรากฏการณ์ธรรมดาของกระแสความไม่รู้แจ้งเห็นจริงใน สรรพสิ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตัวกระแส “ความคิด” ของจิตใจนั้นเอง วิถี จัดการกับปัญหาอันยิ่งใหญ่สลับซับซ้อนนี้ จึงมิใช่การมุ่งค้นหาแนวคิด ทฤษฎี หรือคำสอนใหม่ๆ มาใช้จัดการแก้ไข ภายใต้คำโฆษณาชวนฝันในความใหม่กว่า ความมีประสิทธิภาพสูงส่งกว่า อย่างที่ทำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนในอดีต ซึ่ง เป็นเพียงการเดินหลงวนเวียนอยู่ในวังวนของกระแส “ความคิด” ในรูปของ “เจตจำนง” ที่ออกมากระทำผ่านทางกฎระเบียบวินัย วิธีการ พิธีกรรม ที่ถูกจัดตั้งโดยกระแส “ความคิด” อยู่เช่นเคย เสียงเค้าว่ากันพรรณนั้น จ๊ะ  ห่างหายไปไม่นานนัก เหตุเพราะธรรมชาติลงโทษ มนุษย์ลงทัณฑ์ แย่เลย